Συνέντευξη στο ένθετο «SECRET» της εφημερίδας «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» και τη δημοσιογράφο κυρία Αλεξάνδρα Καϋμένου

Τι σημαίνει για εσάς η Καβάλα; 

 

Είναι η μεγάλη μου αγάπη, η γενέτειρά μου που έχει συνδεθεί άμεσα με τις πολλές και δυνατές αναμνήσεις μου. Πρόκειται για τον τόπο που γεννήθηκα, στις 22 Ιουλίου 1969, όμως εννιά μήνες μετά, την άνοιξη του 1970, ο πατέρας μου Βασίλης βρήκε δουλειά ως ηλεκτροσυγκολλητής στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, με αποτέλεσμα να μετακομίσουμε στην Αθήνα. Πλέον στην Καβάλα πήγαινα όταν είχα διακοπές από τα σχολεία, εκεί έχω τα βιώματά μου, στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς στο Περιγιάλι, στις παλιές εργατικές κατοικίες. Εκεί ερωτεύτηκα για πρώτη φορά, εκεί έκανα φίλους ζωής που διατηρώ διαρκώς, στο πέρασμα των ετών.

 

Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια; Υπάρχει κάτι που διηγείστε στα παιδιά σας μέχρι σήμερα;

 

Τα παιδικά μου χρόνια ήταν όμορφα. Δύσκολα, αλλά ευτυχισμένα. Χρόνια τα οποία δεν θα ξεχάσω ποτέ. Είναι χρόνια που δεν ξανάρχονται πίσω. Και τα θυμάμαι πάντα με μια γλύκα, με μια έτσι προσμονή μπας και έρθει ξανά κάτι τέτοιο! Κάτι αθώο και ανέμελο. Αλλά όταν κοιτάς πίσω βλέπεις πόσο πριν ήταν… Αυτό που πάντα λέω στα παιδιά μου είναι να είναι άνθρωποι με «άλφα» κεφαλαίο. Κάτι που τόνιζαν και σε μένα οι γονείς και οι παππούδες μου.   

 

Ή πολιτική σας βρήκε ή την βρήκατε; Πώς ξεκίνησε η σχέση αυτή; 

 

Θυμάμαι τον εαυτό μου από πολύ νεαρή ηλικία να είμαι πολιτικοποιημένος στην ΟΝΝΕΔ και φυσικά στη Νέα Δημοκρατία. Η ενασχόλησή μου με την πολιτική, ως πολιτικός, ήταν ένα όνειρο ζωής, που είχα μάλιστα συζητήσει με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, με την ιδιότητα του συνεργάτη του, πολύ πριν εκείνος γίνει Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Ήθελα να πολιτευτώ στην Καβάλα και να προσφέρω στον τόπο, που μπορεί να μην μεγάλωσα, να μην δραστηριοποιήθηκα επαγγελματικά και κοινωνικά, αλλά πονάω και αγαπάω. Τελικά το πλήρωμα του χρόνου έφερε τα πράγματα έτσι, ώστε να αλλάξω ρόλο και να ενασχοληθώ από άλλη θέση με την πολιτική, σε συνεννόηση βέβαια με τον σημερινό πρωθυπουργό.

 

Λένε πως μια φορά δημοσιογράφος για πάντα δημοσιογράφος. Θα εγκαταλείπατε την πολιτική για να επιστρέψετε στη δημοσιογραφία; 

 

Οι δημοσιογράφοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχουμε άμεση σχέση με την πολιτική. Τα δύο αυτά, άλλωστε, εναλλάσσονται στη ζωή μου. Η δημοσιογραφία είναι η ζωή μου. Είναι αυτό που έχω μάθει να κάνω – πιστεύω - καλά, αυτό με το οποίο μεγάλωσα, έζησα την οικογένεια μου και στο οποίο πιθανόν να επιστρέψω μετά το πέρασμά μου από την πολιτική. Αυτή τη στιγμή τιμώ την εντολή  των πολιτών της Π.Ε. Καβάλας που για δεύτερη φορά με εμπιστεύτηκαν να τους εκπροσωπήσω στη Βουλή. Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει το μέλλον. Πάντως και οι δύο ιδιότητες είναι γοητευτικές και με συναρπάζουν.

 

Τι χαρακτήρας είναι ο Μακάριος; 

 

Ειλικρινής και ευθύς, κάτι που μου έχει κοστίσει κάποιες φορές στην πολιτική μου καριέρα. Επίσης, τελειομανής και εργασιομανής, αναζητώντας το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα σε κάθε μου προσπάθεια. Δεν φοβάμαι τα δύσκολα, ούτε τις προκλήσεις που βρίσκω μπροστά μου. Από τα μειονεκτήματά μου, το ότι κάποιες στιγμές χάνω την ηρεμία μου και γίνομαι οξύθυμος. Αρνητικό θα χαρακτήριζα και το γεγονός ότι αναλαμβάνω συχνά πολλές ταυτόχρονες πρωτοβουλίες, «πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη», όπως λέει ο σοφός λαός μας, ανεβάζοντας τον πήχη και μαζί τον βαθμό δυσκολίας της προσπάθειάς μου.

 

Πώς γνωριστήκατε με τη σύζυγό σας;

 

Μέσα στην πολιτική – πρωτότυπο ε; Το μακρινό 1993 στο πολιτικό γραφείο του τότε υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας και βουλευτή Α’ Αθηνών, Αλέξανδρου Παπαδόγγονα. Γνωριστήκαμε, είδαμε ότι ταιριάζουμε, αγαπηθήκαμε και μετά ακολούθησε ο γάμος και δυο εξαιρετικές κόρες. Η Εβελίνα και η Κωνσταντίνα. Δώρα θεού! 

 

Πώς είναι η ζωή στο σπίτι με τρεις γυναίκες; Κάνουν παράπονα που δεν σας βλέπουν πολύ;

 

Η αλήθεια είναι πως η ζωή ενός Βουλευτή είναι πολύ απαιτητική, το πρόγραμμά του ασταθές και οι ώρες απουσίας από το σπίτι, πολλές. Κάτι που σημαίνει ότι από πριν από το 2019, λόγω και της έντονης προεκλογικής περιόδου, η οικογενειακή μας ζωή άλλαξε άρδην. Γεγονός είναι ότι δεν βλεπόμαστε όσο πριν, τα παράπονα δεν λείπουν, αλλά όλοι συμβιβαζόμαστε στα σημερινά δεδομένα. Τα δύο κορίτσια μου, άλλωστε, έχουν μεγαλώσει και σιγά σιγά παίρνουν τις τύχες τους στα χέρια τους. Πάντως, αναμφίβολα η ζωή σε ένα σπίτι με τρεις γυναίκες μπορεί να είναι κάποιες στιγμές δύσκολη, αλλά και άκρως γοητευτική. Δεν θα τις άλλαζα με τίποτα.